• Αγάπη είναι αυτό που σου προκαλεί απέραντη και αληθινή ευτυχία σε κάθε στιγμή της ζωής σου...Αυτό πού σε κάνει να πιστεύεις ότι ο κόσμος σου ανήκει!'
  • Aγάπη είναι να βλέπεις στα μάτια κάποιου ολόκληρο τον κόσμο. - Ανώνυμος

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Τα επτά θαύματα του κόσμου.


Ζητήθηκε από μια ομάδα μαθητών να γράψουν μια λίστα με αυτά που κατά τη γνώμη τους ήταν τα σημερινά «Επτά θαύματα του κόσμου». Παρ’ ότι υπήρξαν κάποιες διαφωνίες, οι περισσότερες γνώμες αφορούσαν τα παρακάτω:
1. Οι Πυραμίδες της Αιγύπτου
2. Το Taj Mahal
3. Το Grand Canyon
4. Το κανάλι του Παναμά
5. Το Empire State Building
6. Η Βασιλική του Αγ. Πέτρου
7. Το Σινικό Τείχος
Ενώ μάζευαν τα γραπτά, ο δάσκαλος πρόσεξε ότι μια μαθήτρια δεν είχε τελειώσει ακόμη το γράψιμο. Τη ρώτησε λοιπόν αν είχε κάποιο πρόβλημα με τη λίστα της.
Το κορίτσι απάντησε «Ναι, έχω λίγο πρόβλημα. Δεν μπορώ εύκολα να αποφασίσω, γιατί είναι τόσα πολλά…»
Ο δάσκαλος είπε, «Πες μας λοιπόν τι έχεις γράψει, για να δούμε αν μπορούμε να σε βοηθήσουμε».
Το κορίτσι στην αρχή δίστασε, μα μετά διάβασε:
Πιστεύω ότι τα επτά Θαύματα του κόσμου είναι…
1. Να βλέπεις...
2. Να ακούς...
3. Να αγγίζεις...
4. Να γεύεσαι...
5. Να αισθάνεσαι...
6. Να γελάς...
7. Και να αγαπάς..

Η ησυχία στην αίθουσα ήταν τέτοια που θα άκουγες και μια καρφίτσα αν έπεφτε. Τα πράγματα που παραβλέπουμε σαν απλά και συνηθισμένα και που τα παίρνουμε για δεδομένα, είναι πραγματικά τόσο εκπληκτικά και άξια θαυμασμού!
Τα πιο πολύτιμα πράγματα στη ζωή δεν μπορείς να τα χτίσεις με το χέρι, ούτε να τα αγοράσεις !!!!
 
* Posted in Διδακτικες ιστοριες Αναρτήθηκε από Anastasia on Σάββατο, 23 Ιανουαρίου 2010

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Γράμματα από τις Φυλακές Ανηλίκων


  Λίγες μέρες πριν το δικαστήριο 

«Δεν έχω όρεξη, δεν έχω μυαλό για τίποτα. Οκτώ ημέρες πριν από το δικαστήριο και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ό,τι και να κάνω με αγχώνει. Δε βγαίνω απʼ το κελί, δε μιλάω σε κανέναν, είμαι μόνος μου με τις σκέψεις μου.
Σκέφτομαι συνέχεια πώς θα πάει το δικαστήριο, τι θα κάνω αν δικαστώ, τι θα κάνω αν αποφυλακιστώ. Αυτό είναι που με σκοτώνει. Όταν σκέφτομαι τι θα κάνω ή τι θα μπορούσα να κάνω αν ήμουν έξω… Φαντάζομαι τη μητέρα μου να κάθεται δίπλα μου. Με τους φίλους μου να διασκεδάζουμε όλοι μαζί. Θα έβλεπα κόσμο, όλων των ηλικιών, θα μύριζα τον καθαρό αέρα, θα χάζευα τη θέα της θάλασσας.
Πολλές φορές προσποιούμαι ότι αποφυλακίζομαι. Αφήνω αυτή την πόρτα που με χωρίζει από την κοινωνία πίσω μου και τότε όλα αλλάζουν. Είμαι ελεύθερος, αισθάνομαι ότι πετάω, αγκαλιάζω τους δικούς μου και χαμογελάω από χαρά. Αλλά όμως τώρα έρχεται πάλι η σκιά του δικαστηρίου. Όλα τα όνειρά μου κρίνονται από μια απόφαση –δυο λέξεις. Είδες τι σου κάνει ο πρόεδρος με δυο λέξεις! Σου λέει ένα «ισόβια» και πάνε όλα. Ρίχνω ένα ψεύτικο χαμόγελο –δε θέλω να δείχνω το άγχος μου- και προσποιούμαι. Κανείς δεν καταλαβαίνει πώς νιώθω πραγματικά. Προσπαθώ να δείχνω καλά, αλλά είμαι χειρότερα από ποτέ.
Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ, νιώθω ότι με πλακώνει το κελί. Μια ζεσταίνομαι, μια κρυώνω! Πολύ φοβάμαι ότι το βράδυ εκείνο, πριν τη δίκη, δεν πρόκειται να κοιμηθώ!».
Α.Κ., ετών 18

Φιλία στη φυλακή
«Η φυλακή είναι μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της ζωής μου… Όμως μου έμαθε τι θα πει «φιλία». Είναι η πρώτη –και ελπίζω η τελευταία- φορά που βγάζω φυλακή. Άδικα ή δίκαια… δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι πέρασα πραγματικά δύσκολες στιγμές εδώ μέσα, ιδιαίτερα όταν πρωτομπήκα. Οι «παλαιότεροι» έχουν δύναμη και ασκούν εξουσία στους νεότερους. Πολλές φορές με έφερναν σε δύσκολη θέση, ζητώντας μου να κάνω πράγματα με τα οποία δε συμφωνούσα. Τη συνέχεια δε θέλετε να την ξέρετε. Πιστέψτε με! Αναγκάστηκα να γίνω μέλος μιας ομάδας. Εκείνη θα με προστάτευε… Εδώ και πολύ καιρό έχω συνδεθεί με δεσμούς φιλικούς με δυο-τρία άτομα της ομάδας. Εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον. Μοιραζόμαστε σχεδόν τα πάντα. Προστατεύει ο ένας τον άλλον. Είναι μεγαλύτεροι από μένα στην ηλικία, αλλά αυτό δε μας εμποδίζει σε τίποτε… Είμαι σίγουρος ότι όταν με το καλό βγούμε στην κοινωνία θα συνεχίσουμε να είμαστε φίλοι. Κάνουμε κοινά όνειρα για το μέλλον. Θα δουλέψουμε μαζί… σωστά αυτή τη φορά, μακριά από την παρανομία».
Ν.Κ, ετών 22


Τα κείμενα δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στην εφημερίδα του Σχολείου του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα "Προσπαθώντας...για το αύριο", τον Φεβρουάριο του 2005 και τον Απρίλιο του 2009 αντίστοιχα. Ευχαριστούμε θερμά τον Διευθυντή του Σχολείου, κύριο Πέτρο Δαμιανό, για την ευγενική παραχώρηση της άδειας αναδημοσίευσης.

http://www.theartofcrime.gr/?pgtp=1&aid=1256755420


* * *


"Οι φυλακές δεν πρέπει πλέον να αντιμετωπίζονται σαν «αποθήκες ανθρώπων»
 Ελισάβετ Συμεωνίδου – Καστανίδου
Καθηγήτρια Ποινικού Δικαίου Νομικής Σχολής
Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης




Κύκλος συζητήσεων και δράσεων
για την κατάργηση των φυλακών ανηλίκων


της Μαρίας Καλυβιώτη *


Το ζήτημα της κατάργησης των φυλακών ανηλίκων επαναφέρει η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, ξεκινώντας τη δεύτερη φάση της καμπάνιας της με πλήθος δράσεων και σε συνεργασία με αρμόδιους φορείς. Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι φυλακές ανηλίκων αποτελούν τον προθάλαμο για αυριανούς εγκληματίες, αφού παρατηρείται ότι 8 στους 10 αποφυλακισμένους ανηλίκους θα επιστρέψουν και πάλι στις φυλακές ενηλίκων.
Το πλαίσιο των συζητήσεων διαγράφεται ευνοϊκό, καθώς σε επίπεδο Ε.Ε έχει ήδη ανοίξει κύκλος διαβουλεύσεων προς αυτήν την κατεύθυνση, ενώ και το ισχύον δίκαιο ανηλίκων προβλέπει πλήθος εναλλακτικών μέτρων έκτισης της ποινής, ορίζοντας πως η φυλάκιση δεν μπορεί παρά να αποτελεί την έσχατη λύση. Έντονα ανακύπτει το ζήτημα των διοικητικών κρατουμένων, δηλαδή ανηλίκων και ασυνόδευτων -στη συντριπτική πλειονότητά τους- μεταναστών, των οποίων την κράτηση δεν δικαιολογεί η ισχύουσα νομοθεσία. Εκπρόσωποι της Διεθνούς Αμνηστείας, του Συνηγόρου του Παιδιού, της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των κρατουμένων, καθώς και εθελοντής εργαζόμενος στις φυλακές στον Αυλώνα μιλούν στην “Αυγή”.

Η Διεθνής Αμνηστία “υποστηρίζει πλήρως τη σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού, τους κανόνες για την προστασία των ανηλίκων κρατουμένων και τους ελάχιστους κανόνες του ΟΗΕ για τη διοίκηση της δικαιοσύνης για ανήλικους, που εναλλακτικά ονομάζονται κανόνες του Πεκίνου”, δηλώνει μιλώντας στην “Α” η Μάρω Σαββοπούλου, υπεύθυνη Τύπου και προβολής του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, και προσθέτει: “Συμφωνούμε στο ότι η κράτηση δεν μπορεί παρά να αποτελεί το έσχατο μέτρο, με τη μικρότερη δυνατή διάρκεια”. Πιο συγκεκριμένα, η Διεθνής Αμνηστία προτείνει μεταξύ άλλων ότι οι έφηβοι που κρατούνται και περιμένουν τη δίκη τους θα πρέπει να κρατούνται χωριστά από τους καταδικασθέντες για κάποιο αδίκημα. Επίσης, θα πρέπει να είναι χωρισμένοι με βάση την ηλικία τους, τη σοβαρότητα του αδικήματος που έχουν διαπράξει και τις σωματικές τους διαστάσεις. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να έχουν πρόσβαση στην πληροφόρηση και την ενημέρωση για την πρόοδο των υποθέσεών τους.
Σχετικά με τα μέτρα κοινωνικού και εκπαιδευτικού χαρακτήρα, η Διεθνής Αμνηστία υπογραμμίζει την αναγκαιότητα ύπαρξης υποδομών μέσω εκπαίδευσης και κοινωνικών λειτουργών, εκπαιδευτών και ψυχολόγων, ως απαραίτητη προετοιμασία για την κοινωνική επανένταξη των παιδιών. Επιπλέον, προτείνει εναλλακτικά της κράτησης μέτρα. Για τις περιπτώσεις του συστήματος εγγύησης, ζητεί “να διασφαλίζεται ότι για τις φτωχές οικογένειες η χρηματική εγγύηση θα μετατρέπεται σε κάποιου είδους κηδεμονία”.


Προνοιακοί χώροι φιλοξενίας για ασυνόδευτους ανήλικους

“Η πληρέστερη εφαρμογή των αναμορφωτικών μέτρων που λειτουργούν εναλλακτικά στον εγκλεισμό και η δημιουργία ξενώνων και μονάδων μέριμνας για ανήλικους παραβάτες του νόμου μπορούν να συμβάλουν στη μείωση του αριθμού των κρατουμένων ανηλίκων” επισημαίνει ο Γιώργος Μόσχος, Βοηθός του Συνηγόρου του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Πέραν αυτού, ο Συνήγορος του Παιδιού υποστηρίζει ότι “το υπουργείο Δικαιοσύνης θα πρέπει να φροντίσει ώστε οι ανήλικοι στους οποίους επιβάλλεται η στερητική της ελευθερίας ποινή να κρατούνται σε ανθρώπινες συνθήκες, ξεχωριστά από ενηλίκους και σε χώρους ανταποκρινόμενους στις ανάγκες της ηλικίας τους”. Επιπλέον, “οι ασυνόδευτοι ανήλικοι δεν θα πρέπει να κρατούνται, αλλά να παραπέμπονται σε προνοιακούς χώρους φιλοξενίας”.


Μόνη λύση, οι εναλλακτικοί τρόποι έκτισης ποινής
“Στις φυλακές Αυλώνα υπάρχουν σήμερα περί τα 350 παιδιά. Στη φυλακή αυτή λειτουργεί Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο, καθώς και κεντρική βιβλιοθήκη από το 2001, που από το 2007 λειτουργεί εθελοντικά”, σημειώνει ο Παναγιώτης Σχίζας, Βιβλιοθηκονόμος - Κοινωνιολόγος / Εγκληματολόγος. “Στο πλαίσιο δράσεων και πρωτοβουλιών της βιβλιοθήκης των φυλακών ανηλίκων Αυλώνα, έχει αναληφθεί το έργο της υποστήριξης ομάδας κρατούμενων παιδιών, με άμεσες ανάγκες σε υπόδηση και ρουχισμό, γιατί στη μεγάλη πλειοψηφία τους είναι αλλοδαποί και δεν έχουν οικονομικούς πόρους ή συγγενείς για βοήθεια”, επισημαίνει ο κ. Σχίζας και συνεχίζει:
“Δυστυχώς υπάρχει μεγάλη εξαθλίωση σε πολλά παιδιά και οι εύλογες σχέσεις εξάρτησης και εκμετάλλευσης που αναπτύσσονται μεταξύ των κρατουμένων είναι ένα από τα θλιβερά γεγονότα για τις φυλακές ανηλίκων και όχι μόνο. Τέτοιου είδους συνθήκες το μόνο, βέβαια, που δεν επιτυγχάνουν είναι τον «'σωφρονισμό' των παιδιών”. Τέλος, την “άμεση εφαρμογή εναλλακτικών τρόπων έκτισης της ποινής ιδιαίτερα για τα παιδιά, κάτι εξάλλου που προβλέπεται από τον νόμο”, ξεχωρίζει ως τη μοναδική “απάντηση στο αδιέξοδο και την αναποτελεσματικότητα που υπάρχει σήμερα”.

Φυλακές-πανεπιστήμιο για την παραβατικότητα

“Οι φυλακές δεν μπορούν παρά να είναι το πανεπιστήμιο για την παραβατικότητα”, δήλωσε η Ιωάννα Δρόσου, κοινωνιολόγος και μέλος της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, μιλώντας στην “Αυγή”. “Δεν είναι τυχαίο ότι 8 στους 10 ανήλικους κρατούμενους που αποφυλακίζονται θα επιστρέψουν στις φυλακές ανηλίκων. Οι ανοιχτές δομές για τους ανήλικους μπορεί να είναι περισσότερο βοηθητικές για τους ίδιους, αλλά και για την υπόλοιπη κοινωνία. Δηλαδή κέντρα μέσα στην πόλη, ώστε οι ανήλικοι κρατούμενοι να μην οδηγούνται στο περιθώριο. Κέντρα με ανοιχτές πόρτες χωρίς κλειδιά, με κοινωνικό έλεγχο, σχολείο, επαγγελματική κατάρτιση και παρακολούθηση από ψυχολόγους και κοινωνιολόγους”.
Ερωτηθείσα για το ευκταίο της κατάργησης των φυλακών ανηλίκων, η Ι. Δρόσου φάνηκε ιδιαίτερα αισιόδοξη, καθώς, όπως τόνισε, ήδη τα τελευταία δύο χρόνια έχει ξεκινήσει κύκλος συζητήσεων στην Ευρώπη και την Ε.Ε., “σε ένα πλαίσιο ότι οι φυλακές ανηλίκων αποτελούν τον προπομπό γι' αυτές των ενηλίκων. Επιπροσθέτως, έχει αποδειχθεί ότι, όπου έχουν εφαρμοστεί οι ανοιχτές δομές, τα αποτελέσματα είναι ακριβώς τα αντίστροφα από τα προαναφερθέντα της ελληνικής πραγματικότητας (2 στους 10 ανηλίκους μπαίνουν στις φυλακές ενηλίκων)”.
Στο ισχύον δίκαιο ανηλίκων στην Ελλάδα, η Ιωάννα Δρόσου παρατηρεί “πλήθος νομοθετικών παρεμβολών και άτυπων τιμωριών, όπως η επίπληξη, που λειτουργούν ως φίλτρο δικαίου, από το στάδιο της σύλληψης, μέχρι τη δίκη, ώστε ο εγκλεισμός να είναι το τελευταίο, απευκταίο στάδιο.

 *εφημ. "Η ΑΥΓΗ"  ημ. δημοσίευσης: 07/11/2009
www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleI...