Έξι [6] πράγματα που δεν γνωρίζατε για την ορμόνη της αγάπης

                  Αγάπη                      

«Ορμόνη της αγάπης» ονομάζουμε την οξυτοκίνη. Όχι την περιλάλητη ντοπαμίνη που παράγει ο οργανισμός μας όταν ερωτευόμαστε –αυτή που μας κάνει να βλέπουμε τα πάντα υπέροχα, μετά να πέφτουμε σε βαριά κατάθλιψη, και μετά να ξαναβλέπουμε τα πάντα υπέροχα και να αναρωτιόμαστε αν έχουμε τρελαθεί. Η οξυτοκίνη είναι η ορμόνη της αγκαλίτσας, εκείνη που παράγεται στον εγκέφαλό μας όταν βλέπουμε μωρά γατάκια ή όταν κουλουριαζόμαστε με τον σύντροφό μας στον καναπέ. Είναι, επίσης, η κυρίαρχη ορμόνη στον οργανισμό των γυναικών που θηλάζουν και αυτή που ευθύνεται για διάφορα μικρά θαύματα, όπως τα παρακάτω.

Διώχνει τον φόβο: Πριν από λίγο καιρό, ερευνητές του Πανεπιστημίου της Βόννης διαπίστωσαν ότι η οξυτοκίνη «φρακάρει» το κέντρο του εγκεφάλου που αντιλαμβάνεται τον φόβο, κάνοντάς μας ατρόμητους (ή τουλάχιστον λιγότερο φοβισμένους) μπροστά στον κίνδυνο. Τα ευρήματα δείχνουν ότι η οξυτοκίνη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την καταπολέμηση των αγχώδων διαταραχών. Το πείραμα και τα συμπεράσματά του θα τα βρείτε αναλυτικά εδώ.(1)

Είναι υπεύθυνη για το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα (ή και την έλλειψή του): Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον πείραμα (2) απέδειξε ότι οι άνδρες που είχαν θετικές αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια και την σχέση τους με τη μητέρα τους, όταν βρίσκονται υπό την επιρροή της οξυτοκίνης έχουν την τάση να «μεγεθύνουν» αυτή την ανάμνηση. Αυτό πιθανότατα το περιμένατε. Εκείνο που εξέπληξε τους επιστήμονες, όμως, είναι ότι αντίστοιχα υπό την επιρροή της ορμόνης οι άνδρες που δεν είχαν ευχάριστες ή τρυφερές αναμνήσεις από την σχέση με τη μητέρα τους, την θυμούνταν χειρότερη απ’ ό,τι στην πραγματικότητα ήταν. Αυτό, δηλαδή, που κάνει στην πραγματικότητα η οξυτοκίνη είναι να κάνει πιο έντονη την εκάστοτε ανάμνηση –θετική ή αρνητική.

Μας κάνει ψεύτες: Για τις ανάγκες αυτής εδώ (3) της έρευνας, ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να μαντέψουν μερικές φορές αν ένα νόμισμα θα «έρθει» κορώνα ή γράμματα, και εν συνεχεία να βαθμολογήσουν τον εαυτό τους ανάλογα με το ποσοστό επιτυχίας τους –το πόσες φορές, δηλαδή, μάντεψαν σωστά. Όπως ήταν αναμενόμενο, ένα χρηματικό έπαθλο έβαζε τους συμμετέχοντες σε πειρασμό να «φουσκώσουν» τις επιδόσεις τους. Εκείνοι, όμως, στους οποίους χορηγήθηκε και μια δόση οξυτοκίνης, είπαν σαφώς περισσότερα ψέματα, και με πολύ λιγότερο δισταγμό.

Κάνει τον σκύλο σας να σας συμπαθεί περισσότερο: Η οξυτοκίνη δεν επηρεάζει μόνο τους ανθρώπους, αλλά και τα ζώα. Σύμφωνα με αυτήν εδώ την έρευνα (4) τα σκυλιά στα οποία χορηγήθηκε μικρή ποσότητα οξυτοκίνης εκδήλωσαν περισσότερα και μεγαλύτερα σημάδια τρυφερότητας προς τους ιδιοκτήτες τους, πράγμα που έκανε τους ερευνητές να δηλώσουν ότι ενδεχομένως η ορμόνη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την θεραπεία κατοικιδίων που έχουν κακοποιηθεί, κάνοντάς τα να εμπιστευτούν τους νέους ανθρώπους του περιβάλλοντός τους.

Μπορεί να θεραπεύσει ασθένειες που σχετίζονται με το γήρας: Πειράματα που πραγματοποιήθηκαν σε ποντίκια (5) προχωρημένης ηλικίας έδειξαν ότι η χορήγηση οξυτοκίνης κάτω από το δέρμα τους επιτάχυνε την ανάπλαση κατεστραμμένων μυϊκών ιστών –και μάλιστα σε ποσοστό αντίστοιχο του 80% της ανάπλασης που επιτύγχανε από μόνος του ο οργανισμός των νεαρών ποντικιών. Οι ερευνητές δήλωσαν εν συνεχεία ότι ενδεχομένως η οξυτοκίνη να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την θεραπεία –ή έστω την επιβράδυνση– παθήσεων που σχετίζονται με την ηλικία και στους ανθρώπους.

Μπορεί να βοηθήσει στις διατροφικές διαταραχές: Αυτή εδώ η έρευνα (6) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ασθενείς που έπασχαν από διατροφική ανορεξία έδειχναν μικρότερη εμμονή με το φαγητό και την εικόνα του σώματός τους όταν τους χορηγήθηκε αναπνευστικό σπρέι οξυτοκίνης. Ο επικεφαλής της έρευνας στη Σεούλ της Νότιας Κορέας δήλωσε ότι αυτή θα μπορούσε να είναι μια επαναστατική μέθοδος στη θεραπεία της νευρικής ανορεξίας.

Πηγές και Αναφορές

1) http://www3.uni-bonn.de/Press-releases/oxytocin-helps-to-better-overcome-fear
2) http://www.sciencedaily.com/releases/2010/11/101129152433.htm
3) http://www.the-scientist.com/?articles.view/articleNo/39595/title/Oxytocin-Boosts-Dishonesty/
4) http://www.pnas.org/content/111/25/9085.abstract
5) http://newscenter.berkeley.edu/2014/06/10/oxytocin-helps-muscle-regeneration/
6) http://www.psyneuen-journal.com/article/S0306-4530(14)00070-5/abstract
7) http://www.in2life.gr/everyday/modernlife/article/364322/6-pragmata-poy-den-xerate-gia-thn-ormonh-ths-agaphs.html

*από το: http://enallaktikidrasi.com/2015/05/6-pragmata-pou-den-gnorizate-gia-tin-ormoni-tis-agapis/#ixzz3atRqt9O4

«Κανένας δεν θα επέλεγε να ζει δίχως φίλους, κι ας είχε όλα τα υπόλοιπα αγαθά»

   Αριστοτέλης: Για τη φιλία   

«ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΝ οι άνθρωποι και θέλουν να τους έχουν φίλους τους και ποιους μισούν, καθώς και για ποιον λόγο -αφού όμως πρώτα δώσουμε τον ορισμό της φιλίας και της αγάπης... 

ΑΣ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΑΓΑΠΩ ΚΑΠΟΙΟΝ και θέλω να τον έχω φίλο μου θα πει θέλω γι' αυτόν καθετί που το θεωρώ καλό, όχι για να κερδίσω κάτι ο ίδιος, αλλά αποκλειστικά για χάρη εκείνου· κάνω μάλιστα και ό,τι μπορώ για να αποκτήσει αυτά τα καλά εκείνος. 

ΦΙΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ με τον ίδιο τρόπο που είπαμε και αγαπιέται με τον ίδιο τρόπο: όσοι πιστεύουν ότι η σχέση τους είναι αυτού του είδους, θεωρούν ότι είναι φίλοι. Με όλα αυτά να τα έχουμε δεχτεί, καταλήγουμε πια -υποχρεωτικά- στο ότι φίλος είναι αυτός που χαίρεται με τα καλά και λυπάται με τα δυσάρεστα που συμβαίνουν στον φίλο του -και αυτό όχι για κανένα άλλο λόγο παρά μόνο για χάρη εκείνου. 

Η ΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΤΗ Ή ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ, και επιπλέον είναι εντελώς απαραίτητη για τη ζωή. Πραγματικά, κανένας δεν θα επέλεγε να ζει δίχως φίλους, κι ας είχε όλα τα υπόλοιπα αγαθά. Ακόμη και οι πλούσιοι άνθρωποι, όπως και αυτοί που έχουν αξιώματα και εξουσία, έχουν -όλος ο κόσμος το πιστεύει- ιδιαίτερα μεγάλη ανάγκη από φίλους.

 ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΟΙΟ ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΟΛΗΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ τους κατάστασης, αν δεν υπάρχει η δυνατότητα της ευεργεσίας, η οποία γίνεται κατά κύριο λόγο και στην πιο αξιέπαινη μορφή της προς τους φίλους; Και από την άλλη, πώς θα μπορούσε όλη αυτή η καλή κατάσταση να διατηρηθεί και να διαφυλαχθεί δίχως τους φίλους;

 ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΙΝΑΙ, ΤΟΣΟ ΕΠΙΣΦΑΛΕΣΤΕΡΗ είναι. Αλλά και στη φτώχεια και στις άλλες δυστυχίες της ζωής οι άνθρωποι θεωρούν τους φίλους ως το μόνο καταφύγιο. Ίσως όμως τα πράγματα θα γίνονταν σαφέστερα σε σχέση με το θέμα αυτό, αν πρώτα γνωρίζαμε ποιο είναι ακριβώς το αντικείμενο της αγάπης, αυτό που γεννάει τη φιλία. 

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΚΙΝΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ και να γεννάει τη φιλία το καθετί, παρά μόνο αυτό που είναι άξιο να αγαπηθεί και να προκαλέσει τη φιλία, και τέτοιο θεωρείται πως είναι το αγαθό, το ευχάριστο, και το χρήσιμο. 

ΑΥΤΟΙ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ και γίνονται φίλοι για τη χρησιμότητα, δεν αγαπούν τον άλλον καθεαυτόν, αλλά για το αγαθό που μπορεί να πάρουν από αυτόν. Το ίδιο και στην περίπτωση που οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλον και γίνονται φίλοι για χάρη της ευχαρίστησης· πραγματικά, οι άνθρωποι αγαπούν τους χαριτολόγους όχι για τον χαρακτήρα τους, αλλά γιατί τους είναι ευχάριστοι. 

ΑΥΤΕΣ ΛΟΙΠΟΝ ΟΙ ΦΙΛΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΙΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΛΟΓΟ συμπτωματικό, αφού το πρόσωπο που αγαπιέται δεν αγαπιέται επειδή είναι αυτό που είναι, αλλά επειδή εξασφαλίζει σ' αυτόν που το αγαπάει κάποιο αγαθό ή κάποια ευχαρίστηση. 

Ε, ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΟΙ ΦΙΛΙΕΣ ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΙ εύκολα, αν τα δύο μέρη δεν παραμένουν αυτό που ήταν· πραγματικά, αν ο ένας δεν είναι πια ευχάριστος χρήσιμος στον άλλον, ο άλλος παύει να τον αγαπάει». 

Απόσπασμα από τη Ρητορική του Αριστοτέλη, Βιβλίο Πρώτο. 

Πηγή: Thessaloniki Arts and Culture TAGS:

 [Πηγή: www.doctv.gr]

Έριχ Φρομ Είναι η αγάπη τέχνη;

Πώς ο Έριχ Φρομ καταφέρνει να εντάξει την αγάπη στον «πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης» και να την επαναπροσδιορίσει όχι μόνο ως εννοιολογική κατασκευή αλλά και ως οντολογική συνθήκη. 

 Σε εποχές που όλοι επανέφεραν το κρίσιμο ζήτημα της ιδεολογίας, ο Φρομ είχε το θάρρος να επιμείνει ότι σημασία έχει πώς αντιλαμβανόμαστε μάλλον, παρά το πόσο έντονα αισθανόμαστε την αγάπη... 

 Από την ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

Δεν είναι πολλοί οι συγγραφείς που καταπιάστηκαν με την πολύτιμη αυτή λέξη, χωρίς τον κίνδυνο να κατακρημνιστούν, να τους πουν κοινότοπους και μελό ή απλώς θύματα του κατακλυσμικού κύματος των συναισθημάτων. Γιατί πώς, αλήθεια, μπορεί κανείς να μιλήσει για την αγάπη, χωρίς να υποπέσει, έστω, στο σφάλμα της ευκολίας; Η αγάπη μπορεί να εκφράζει το άπαν της ανθρώπινης προσδοκίας –ή, γι' άλλους, τα πάντα να βλέπει και τα πάντα να νικά–, φαντάζει όμως σχεδόν αδύνατον να τεθεί στο επίκεντρο μιας επιστημονικής θεώρησης. Ο Φρόιντ τη θεώρησε ψευτοκατασκευή, οι κοινωνιολόγοι αυθαίρετη εξω-ιστορική έννοια, οι φιλόσοφοι ανορθολογική πράξη ή μυστικιστικό κλέος-απόρροια της μεταφυσικής ανάγκης για σύνδεση με το θείο. Κι όμως, ο ψυχαναλυτής, κοινωνιολόγος και θεωρητικός Έριχ Φρομ τόλμησε, πριν από μισό αιώνα, να εντάξει την αγάπη στον «πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης» και να την επαναπροσδιορίσει όχι μόνο ως εννοιολογική κατασκευή αλλά και ως οντολογική συνθήκη. Έτσι, δεν έμεινε μόνο στη θεωρητική αναζήτηση τού τι κάνει την αγάπη να φαντάζει τόσο απαραίτητη και ουσιαστική, ούτε δαπάνησε όλη του τη ρητορική δεινότητα για να πείσει ένα ετερόκλητο αναγνωστικό κοινό. 

Κυρίως πίστεψε πως αν υπάρχει ένας λόγος που πρέπει να αναλύσει και να κατανοήσει κανείς τι είναι αγάπη, είναι επειδή αφορά αναγκαστικά και απαρέγκλιτα τους πάντες. Γιατί, όπως επιμένει κι ο Φρομ, η αγάπη δεν «είναι ένα περιθωριακό και εξατομικευμένο φαινόμενο» αλλά μια συνολική συνθήκη που ξεπερνά τις επιμέρους δραστηριότητες, υπερβαίνει τις αντιθέσεις και τίθεται στην καρδιά του κόσμου. Τούτο σημαίνει ότι για τον Έριχ Φρομ η αγάπη δεν είναι ένα παρωχημένο κέλευσμα στον αχό των πολυτάραχων ημερών. 

Σε εποχές που όλοι επανέφεραν το κρίσιμο ζήτημα της ιδεολογίας, ο Φρομ είχε το θάρρος να επιμείνει ότι σημασία έχει πώς αντιλαμβανόμαστε μάλλον, παρά το πόσο έντονα αισθανόμαστε την αγάπη: αυτή είναι η απαρχή κάθε ενσυνείδητης και άρα πετυχημένης δράσης. Με τον απλό τρόπο ενός πνευματικού δασκάλου –είχε εντρυφήσει στις αρχές του ταλμουδισμού– ο οποίος αναζητούσε την ψυχική επαφή με ένα διαφορετικό κοινό, ο Γερμανός στοχαστής δεν έδειξε να παρασύρεται από την ανάγκη της κατίσχυσης των ιδεών του, παρά πέρασε στο κρίσιμο στάδιο της δράσης με κεντρικό αίτημα όχι τόσο το πώς μπορώ να αγαπηθώ αλλά κυρίως να αγαπήσω. 

Πάντοτε, άλλωστε, στο έργο του τον απασχολούσε η αναζήτηση της πράξης: από την εποχή που εργαζόταν με την πρώην σύζυγό του και ψυχαναλύτρια Φρίντα Ράιχμαν στις πρακτικές της ψυχανάλυσης αλλά κι αργότερα στις έρευνές του στο Ινστιτούτο του Βερολίνου –την πρώιμη, δηλαδή, φάση της Σχολής της Φρανκφούρτης–, η έννοια της δράσης ως απόρροια μιας ενσυνείδητης θέσης επανερχόταν δυναμικά στο επίκεντρο των αναζητήσεών του. Ειδικά όσον αφορά το επίμαχο ζήτημα της αγάπης, η έννοια της πρακτικής εκτίμησης, δηλαδή της «ενεργητικής» και «δημιουργικής», όπως την ονόμαζε, ικανότητας συσχετισμού που αποσκοπεί «στον δημιουργικό προσανατολισμό», ήταν κι εδώ πρωτεύουσα. 

Αφότου διαμόρφωσε το κεντρικό ανθρωπιστικό πλαίσιο πάνω στο οποίο εδράζεται η ενσυνείδητη αναζήτηση της αγάπης, στη συνέχεια ο Φρομ έκανε λόγο για την υψηλή πρακτική: γι' αυτή την περίτεχνη μαστοριά που μπορεί να μεταμορφώσει το πλέον κοινότοπο άγγιγμα σε ύψιστη δημιουργία και τέχνη. Τίποτα δεν είναι απλό, ειδικά όταν μιλάμε για μια απαιτητική διαδικασία σαν την αγάπη, καθώς, σύμφωνα με τον Φρομ, απαιτεί πειθαρχία, υπομονή και συγκέντρωση κι είναι γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους που παραμένει υψηλή τέχνη. 

Όσο κι αν οι τότε συγκαιρινοί του, θεωρητικοί, στοχαστές και συγγραφείς, έδωσαν έμφαση στη θεωρητική ανάλυση ενός κόσμου διαρκώς σε αναβρασμό –το 1955, οπότε εκδόθηκε η Τέχνη της Αγάπης, είχαν ήδη προηγηθεί δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και μόλις ξεσπούσε ο πόλεμος στο Βιετνάμ–, εκείνος επανερχόταν σε αυτό που δόξασε τα εφηβικά του όνειρα, πότισε την τέχνη του και τον έκανε να επιστρέφει στις αρχές του Διαφωτισμού και του μαρξισμού: στο ότι στο επίκεντρο όλων παραμένει ο άνθρωπος και τα δημιουργήματά του. Και ύψιστο δημιούργημα δεν μπορούσε να είναι άλλο από την αγάπη – αυτή είναι που καταργούσε τα ένστικτα και πρόβαλλε την αρχή της δημιουργίας. Ακόμη κι αν κάποιοι, αδιαφορώντας για το ιστορικό ή ανθρωπολογικό πλαίσιο, επέμεναν στον ενστικτώδη έρωτα ή τη ναρκισσιστική αναζήτηση της ομορφιάς, ο Φρομ υποστήριζε πως η αγάπη είναι κάτι πέρα από την επιφανειακή αναζήτηση του ωραίου. Ενασμενίζεται κανείς για τα εξωτερικά προσόντα του ή για την ανάγκη του για την ομορφιά, αλλά ουσιαστικά αυτό που επιζητεί είναι η αγάπη. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την ουσιαστική ανταμοιβή που χαρίζει η μύχια ανθρώπινη επικοινωνία: ο έρωτας παρέρχεται, η αγάπη διατηρεί την εσωτερική και απαρέγκλιτη ισχύ της. «Δεν υπάρχει σχεδόν καμία άλλη ανθρώπινη δράση», γράφει ο Φρομ, «κανένα άλλο τόλμημα που να αρχίζει με τόσο τεράστιες ελπίδες και προσδοκίες κι όμως να αποτυγχάνει τόσο συχνά όσο ο έρωτας. Αν αυτό συνέβαινε με οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη ενέργεια, οι άνθρωποι θα ήταν περισσότερο πρόθυμοι να ανακαλύψουν τους λόγους αυτής της αποτυχίας ή να μάθουν πώς θα μπορούσαν να τα καταφέρουν καλύτερα – ή αλλιώς θα παραιτούνταν ολοκληρωτικά από αυτήν τη μορφή δραστηριότητας. Και αφού η τελευταία εκδοχή είναι αδύνατη, στην περίπτωση της αγάπης φαίνεται πως μόνο ένας δρόμος ανοίγεται για να ξεπεράσουμε την αποτυχία, να εξετάσουμε τις αιτίες της αποτυχίας αυτής και να προχωρήσουμε σε μια προσεκτική εξέταση της έννοιας της αγάπης». Εrιch Frοm, Η τέχνη της αγάπης, Μτφρ.: Ουρανία Τουτουνζή, Εκδόσεις Διόπτρα, Σελίδες: 224 Αλλά η εξέταση της αγάπης ως έννοιας συμπαρασύρει όχι μόνο διαβάσματα αλλά προπάντων καίριες διαπιστώσεις που θα βοηθήσουν να εξασκήσει κανείς με επιτυχία την αγάπη ως τέχνη.

 Στο απόλυτα διαβαστερό μπεστ-σέλερ με τον ομώνυμο τίτλο, Η τέχνη της αγάπης, που πλέον γιορτάζει τα πενήντα χρόνια του και οι εκδόσεις Διόπτρα τιμούν με μια ειδική έκδοση, ο Έριχ Φρομ επικαλείται όλες τις μορφές της αγάπης και τις μέχρι τούδε παρερμηνείες της: εκτός από την ερωτική αγάπη, εξετάζει τη μητρική και αδελφική αγάπη, την αγάπη για τον Θεό ή την αγάπη για τον εαυτό, θέτει τα όρια ανάμεσα στην αυτοσυνείδηση και τον ναρκισσισμό, την εμπιστοσύνη στον εαυτό και την αλαζονεία καθώς και την αληθινή πίστη και τον ετεροκαθορισμό. 

Τίποτα δεν μένει έξω από αυτή την πολυποίκιλτη θεώρηση, που, έχοντας ως έρεισμα τις βασικές αρχές του πρώιμου μαρξισμού και της ιουδαϊκής θρησκείας, λαμβάνει υπ' όψιν όλες τις θεωρητικές τάσεις που ανιχνεύουν τη δύναμη της ουσιαστικής ανθρώπινης δράσης: ο ψυχαναλυτής και συγγραφέας φαίνεται να εκτιμά απεριόριστα τον Χάξλεϊ, να λαμβάνει υπ' όψιν φιλοσόφους όπως ο Χέγκελ και ο Σπινόζα και να αποθεώνει τον Ηράκλειτο – ειδικά όσον αφορά τη θέση του για την «παλίντονο αρμονία». Άλλωστε, για τον ίδιο η άρση των αντιθέσεων δεν είναι μόνο ένα διαλεκτικό αιτούμενο αλλά ο βασικός τρόπος για να επιτευχθεί η αρμονία των αντιφάσεων που θέτουν σε κίνδυνο το ενοποιητικό οικοδόμημα της αγάπης.

 Τούτη οφείλει πρωτίστως να ενώνει παρά να χωρίζει. Και είναι δυνατή «μόνο αν δύο άτομα επικοινωνούν μεταξύ τους από τον πυρήνα της ύπαρξής τους, συνεπώς μόνο αν ο καθένας βιώνει ο ίδιος τον εαυτό του από τον πυρήνα της ύπαρξής του. Μόνο μέσα σε αυτή την "πυρηνική εμπειρία" βρίσκεται η ανθρώπινη πραγματικότητα, αυτό μονάχα σημαίνει να είσαι ζωντανός, εδώ μόνο υπάρχει η βάση για την αγάπη. Η με αυτό τον τρόπο βιωμένη αγάπη είναι μια αδιάκοπη πρόκληση: δεν είναι ένα καταφύγιο ακινησίας αλλά ένας λόγος να κινείσαι, να αναπτύσσεσαι και να εργάζεσαι μαζί με τον άλλο. Ακόμη κι αν υπάρχει αρμονία ή σύγκρουση, χαρά ή λύπη, είναι δευτερεύον γεγονός σε σχέση με το θεμελιακό γεγονός ότι δύο άνθρωποι γνωρίζουν ο ένας τον άλλο μέσα από την ουσία της ύπαρξής τους». Επομένως, όσο οπτιμιστική ή ακόμα και ουτοπική κι αν ακούγεται μια τέτοια θέση –πόσο ιδανικοί μπορεί να είναι δύο άνθρωποι για να κατακτήσουν μια τέτοια ιδανική συνθήκη;–, ουσιαστικά αφορμάται από το εξίσου αισιόδοξο σενάριο στο οποίο στοχεύει η αγάπη ως πράξη. Ίσως να είναι και η μόνη που ικανοποιεί την έννοια «άνθρωπος» και τον μύχιο πυρήνα του ως ύψιστη και απόλυτη τέχνη. Για παράδειγμα, αν κάτι ενώνει την «Πιετά» του Van der Weyden με τα γυμνά του Ματίς δεν είναι κάποια ουσιαστική ομοιότητα στη μεταξύ τους πρακτική και πρόθεση αλλά το ότι αμφότερα τα έργα έχουν εκπληρώσει τις βασικές αρχές της υψηλής τέχνης. Έτσι συμβαίνει και με την αγάπη: για να μπορεί κανείς να σκαρδαμύσσει, πόσο μάλλον να αισθανθεί τον άλλο, πρέπει να έχει πραγματώσει το ιδεώδες της αγάπης ως ουσία και αποστολή. 

Γιατί, όπως επιμένει κι ο Φρομ, η αγάπη δεν «είναι ένα περιθωριακό και εξατομικευμένο φαινόμενο» αλλά μια συνολική συνθήκη που ξεπερνά τις επιμέρους δραστηριότητες, υπερβαίνει τις αντιθέσεις και τίθεται στην καρδιά του κόσμου. «Μείζων δεν τούτων η αγάπη» φαίνεται να επαναλαμβάνει με τον δικό του τρόπο ο περίοπτος στοχαστής και ψυχαναλυτής, προσφέροντας ένα βιβλίο που βιώνεται παρά διαβάζεται και επανέρχεται διαρκώς ως ένα και μοναδικό απαράμιλλο αίτημα στο πέρας των αιώνων, αυτό της τέχνης της αγάπης και της ολβιόδωρης επίτευξής της. 

Πηγή: www.lifo.gr

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος γράφει για τα γηρατειά

   ΑΦΗΓΗΜΑ  

Ένα στοχαστικό αφήγημα για τη σωματική και ψυχική φθορά που φέρνουν τα γηρατειά, είναι το βιβλίο με τον μονολεκτικό τίτλο «Τίποτα», του γνωστού σκηνοθέτη Νίκου Παναγιωτόπουλου, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος.

Ένας καθ’ όλα γοητευτικός κυνισμός για τα μεγάλα και μικρά τίποτα της ζωής και του θανάτου. Μια μικρή πραγματεία 158 σελίδων, υπό μορφή παλινδρομήσεων από το παρόν και στο παρελθόν ενός άνδρα που διαπιστώνει καθημερινά πως βαίνει προς το αναπόφευκτο.

Αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο: Ο εβδομηντάρης πετυχημένος ζωγράφος, που αναφέρεται ως «Ζ», ξυπνάει το πρωί στο διαμέρισμα μιας καλής γειτονιάς στην Αθήνα της κρίσης. Το όνειρο που έβλεπε ήταν ότι πέθαινε. Ανοίγοντας τα μάτια του διαπιστώνει με την αίσθηση του… παρατηρητή ότι από το τίποτα επανήλθε στο παν. 

Ετοιμάζοντας το πρωινό του θυμάται το χωρισμό του με την δεύτερη γυναίκα του ενώ αποσπάσματα από την πορεία του έρχονται στο μυαλό καθώς κάθεται στην πολυθρόνα. Σε αυτό το θρόνο των αναμνήσεων αναπολεί τον πρώτο του γάμο σε ένα δημαρχείο του Παρισιού, εικοσάχρονος με τη γυναίκα του έγκυο. Καλομαθημένος μικρός από τους γονείς του την υποχρεώνει σε έκτρωση. Παρότι συνεσταλμένος στο σχολείο και δειλός μπροστά σε κοινό, κάνει καριέρα σε μια φημισμένη διαφημιστική εταιρεία της Γαλλίας, διαπρέποντας παράλληλα στην ζωγραφική. 

Παρατηρώντας τα διάφορα έπιπλα του σπιτιού επαναφέρει στην μνήμη τις ιδεολογικές συζητήσεις στα καφενεία όπου σύχναζαν φοιτητές, εμιγκρέδες, αναρχικοί και πόρνες. Σήμερα διερωτάται τι είναι ιδεολογικά; Αριστερός; Δεξιός; «Αριστεροδεξιός» θα επέλεγε, αν και, «ούτε οι δεξιοί ούτε οι αριστεροί είχαν καμιά σωτήρια σκέψη για το τι γίνεται μετά τα γηρατειά». Πάλι αναδρομές: Με την πρώτη του γυναίκα χώρισε πολύ γρήγορα γιατί ο ίδιος απεχθανόταν να κάνει οικογένεια. Και μόνο η σκέψη ενός παιδιού του προκαλούσε ναυτία. 

Από την άλλη πλευρά, και η μποέμικη ζωή του με αλκοόλ, άσκοπες συζητήσεις και σπατάλες τον είχαν φέρει πολλές φορές στα «όρια της αηδίας». Αισθανόταν δυνατός ενώ ήταν αδύνατος. Τι μπορεί όμως να περιμένει σήμερα στα εβδομήντα του όταν και επισήμως θεωρείται μέλος της τρίτης ηλικίας; Καθώς περιεργάζεται το σπίτι λες και το βλέπει για πρώτη φορά, εντοπίζει παλιές του συνεντεύξεις διερωτώμενος αν, τελικά, είναι καταπληκτικό ή γελοίος. 

Παρατηρώντας στο απέναντι μπαλκόνι ένα ημίγυμνο κορίτσι νοσταλγεί τις ερωτικές ευωχίες της νεότητας με τα ερωτήματά του να συνεχίζουν: Είναι ο εαυτός του ή ο πατέρας του; Είναι Αλτρουιστής ή μισάνθρωπος; Βλέπει τις παλιές φωτογραφίες και τις συγκρίνει με το σημερινό γερασμένο του σώμα και… 

Ο συγγραφέας μετεωρίζεται μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας.

Άλλοτε καταβυθίζεται στις ενοχικές αναμνήσεις του πρωταγωνιστή του και άλλοτε ανέρχεται στα αιώνια ερωτήματα που θέτουν όχι μόνο οι φιλόσοφοι αλλά και οι άνθρωποι της καθημερινής ζωής. 

Απελπισμένος αλλά παιγνιώδης θέτει το μέγα ζήτημα του τέλους. Είναι το όλα για ένα τίποτα! Πάντως, το τέλος του ήρωά του είναι συμβατικό. Ο «Ζ» δεν τολμά να πέσει από το μπαλκόνι προς το Τίποτα, επιλέγοντας να επιστρέψει στην πολυθρόνα του… 

Ακόμα και αν ο ευσεβής αναγνώστης προκληθεί από την ελευθεριότητα των σκέψεων του ήρωα, διαβάζοντας το βιβλίο κερδίζει από την αποφθεγματική διήγηση. Ιδού μερικά χαρακτηριστικά λογοτεχνικά επιγράμματα που ξεπηδούν καθώς ο συγγραφέας ξετυλίγει την ιστορία του:

• Ο εγκέφαλός του είχε αυτοανακηρυχθεί σε ανεξάρτητο κράτος.
• Τι νόημα έχει μια ζωή που κάνεις πάντα το σωστό;
• Πολλοί καλλιτέχνες ενώ ζουν κοινότοπα μιλούν για την τέχνη τους εξαιρετικά!
• Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάνει στη ζωή μικρά εγκλήματα. Αυτό όμως δεν τους κάνει δολοφόνους.
• Μόνο η αποτυχία διδάσκει ταπεινότητα.
• Η ζωή είναι ένα παιχνίδι που στο τέλος δεν κερδίζει κανείς.

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος με το τρίτο του έργο (προηγήθηκε το 1988 «Το επάγγελμα ερασιτέχνης σκηνοθέτης» από τις εκδόσεις Αιγόκερως και το «Από το καλάθι των αχρήστων», των εκδόσεων Πατάκη, 2010) παρουσιάζει ένα διηγηματικό σενάριο για τη ειμαρμένη ενός ήρωα- αντιήρωα, που αφορά όλους μας... Ηλικιωμένους και έφηβους… 

ΠΗΓΗ: http://neakeratsiniou.blogspot.com/2015/04/blog-post_971.html#ixzz3XJarlWgt

Mεταξωτή αγάπη Νίκος Ξυδάκης

Η ανθρωπιά των κατοίκων της Γαύδου και η μάχη της γιατρού, που έσωσε τον 13χρονο μετανάστη από ανακοπή

     Κοινωνία     

Αφημένοι στην τύχη τους, στην εσχατιά της Ευρώπης, πάνω στο μικρό νησί τους, δεν ξέχασαν ποτέ ότι είναι άνθρωποι. Άνθρωποι με πολλές στερήσεις, που όμως αυτό δεν τους εμποδίζει να προσφέρουν από το υστέρημά τους, μέσα από την ψυχή τους.

Οι λιγοστοί κάτοικοι της Γαύδου έδωσαν μαθήματα σε όλο τον κόσμο τις τελευταίες ημέρες. Υποδέχτηκαν και φρόντισαν όπως έπρεπε τους ανθρώπους που ήλθαν από μακριά, τους 160 σχεδόν μετανάστες, ανάμεσά στους οποίους ήταν 40 παιδιά. Άνθρωποι που ήλθαν από τη Σομαλία, το Σουδάν, την Αίγυπτο, τη Συρία, το Ιράκ. Δε σκέφτηκαν ποτέ, ούτε στιγμή, ούτε ένας, ότι το θέμα δεν τους αφορά και όσο γρήγορα να φύγει ο "προσωρινός πληθυσμός". Κάπου αλλού, κάποιοι άλλοι, ίσως έκαναν τέτοιες σκέψεις. Άνθρωποι όμως που ζουν με στερήσεις, που διατηρούν την ανθρωπιά τους, δεν θα το έκαναν ποτέ.

Επί 3 ημέρες φρόντισαν τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους που ήλθαν από μακριά, τους έδωσαν να φάνε, να ζεσταθούν, να προστατευθούν. Όλοι τους, με επικεφαλής τη δήμαρχο του νησιού, Κέλυ Καλλίνικου.

Δεν μπορεί κανείς να μην επισημάνει την τεράστια συμβολή της αγροτικής γιατρού της Γαύδου, Παρασκευής Νικολιδάκη. Πέρα από όλα τα άλλα, πέρα από την ιατρική φροντίδα σ' όλους τους μετανάστες, η γιατρός έσωσε από το θάνατο έναν 13χρονο από την ομάδα των μεταναστών, που έπαθε ανακοπή! Εκείνη την ανέταξε, τον επανέφερε στη ζωή! Την πληροφορία αυτή δίνει στο candianews.gr ο γιατρός και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Παύλος Πολάκης, πρώην δήμαρχος Σφακίων, ο οποίος είχε γνωστοποιήσει το περιστατικό της ανακοπής και της σωτηρίας του μικρού παιδιού.

"Η Παρασκευή είναι η γιατρός που ανέταξε τον 13χρονο από την ανακοπή και δε σταμάτησε στιγμή να παρέχει τις υπηρεσίες της και μετά την αναχώρηση των γιατρών και της νοσηλεύτριας που ήρθαν από τα Σφακιά", έγραψε στο facebook ο κ. Πολάκης. (Διαβάστε εδώ για το περιστατικό της σωτηρίας του 13χρονου, με τις αρχικές "μισές" πληροφορίες να παραλείπουν το όνομα της αγροτικής γιατρού).

________________

http://left.gr/news/i-anthropia-ton-katoikon-tis-gaydoy-kai-i-mahi-tis-giatroy-poy-esose-ton-13hrono-metanasti-apo

Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά

Η χαρά είναι ένα συναίσθημα που συνοδεύει την επιτυχία και την αγάπη. Είναι ένα πανανθρώπινο συναίσθημα και μας φέρνει όλους πιο κοντά. Για να εξελίξει ένα παιδί τη έμφυτη ικανότητά του να είναι χαρούμενο, χρειάζεται να το μεγαλώσουμε χωρίς καταπίεση και να εξασφαλίσουμε στη ζωή του την παρουσία εκείνων των στοιχείων (π.χ. επιβεβαίωση, ασφάλεια, θαλπωρή, φροντίδα, ενδιαφέρον κ.ά.)  με τρόπο τέτοιο ώστε να είναι όσο πιο «γεμάτο» πνευματικά και συναισθηματικά. Ένα ευτυχισμένο παιδί που αγαπάει τους γύρω του έχει βάλει τις καλύτερες βάσεις για να γίνει ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος.  

Όταν τα παιδιά φορτώνονται τα αρνητικά συναισθήματα των γονέων τους, δεν είναι ελεύθερα να ζήσουν ανέμελα και να ευτυχήσουν.

«Ένα παιδί είναι ευτυχισμένο, όταν οι γονείς του είναι ευτυχισμένοι»

Πρωτίστως, θα ήταν καλό οι γονείς να είναι ευτυχισμένοι, μεταδίδοντας έτσι στο παιδί την όρεξη και την αγάπη για ζωή. Επιλέγουμε αν θα είμαστε ευτυχισμένοι. Η ευτυχία δεν είναι ένα διαρκές προσποιητό χαμόγελο στο πρόσωπό μας, αλλά μια στάση ζωής, μία ηρεμία και γαλήνη, μία προσπάθεια να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα με αυτοπεποίθηση  και αισιοδοξία.

Τα απωθημένα συναισθήματα, τα συναισθηματικά μπλοκαρίσματα και οι αγιάτρευτες πληγές μας απομακρύνουν από την ευτυχία. Αν ελευθερωθούμε από τα αρνητικά συναισθήματα, μιλήσουμε για ό,τι μας απασχολεί, κλάψουμε, φωνάξουμε, η χαρά θα ξαναγεννηθεί. Τη χαρά μπορούμε να την αισθανθούμε μόνο και μόνο επειδή ζούμε.

Ας εκτιμήσουμε και ενθαρρύνουμε τις προσπάθειες που κάνουν τα παιδιά. Σταματώντας να διορθώνουμε ότι «λάθος» κάνουν, θα μπορέσουμε να ανακαλύψουμε τα όμορφα και θετικά πράγματα που κάνουν. Οι αφορμές που μάς προσφέρουν καθημερινά είναι πάρα πολλές ∙ αρκεί να τις αντιληφθούμε. Η επιτυχία μεγαλώνει συνήθως την επιθυμία του παιδιού να προχωρήσει παραπέρα και να συνεχίσει την προσπάθεια. Αν δεν αισθάνονται περήφανα ή υποτιμούν τα κατορθώματά τους, δεν θα έχουν το κίνητρο να επιμείνουν.

Ας μη μένουμε προσκολλημένοι στη δυστυχία. Όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με δοκιμασίες, αλλά αν προσπαθήσουμε να τις δούμε από την καλή τους σκοπιά, να γελάμε, να επινοούμε λύσεις, θα είμαστε σε θέση να «σηκωνόμαστε» και να προχωράμε.

Ας εκφραζόμαστε όσο πιο συχνά μπορούμε με τρυφερά λόγια. Απορροφημένοι από τις δουλειές μας, το νοικοκυριό, τις ανησυχίες, ξεχνάμε κάτι τόσο απλό, κι όμως θεραπευτικό. Ποιον δεν τον έκανε ευτυχισμένο ένα φιλί, μια σφιχτή αγκαλιά, ένα «Σ’ αγαπώ», ένα «Με κάνεις να χαμογελώ»;

Τα παιδιά τρέχουν, φωνάζουν, γελούν δυνατά και οι γονείς και οι δάσκαλοι τα διακόπτουν φωνάζοντας, «Φρόνιμα, ησυχία, σταματήστε επιτέλους!» Γιατί να σταματάμε τις χαρούμενες, ζωντανές δραστηριότητες των εύθυμων παιδιών; Για να μεγαλώσει καλά το παιδί έχει ανάγκη να αισθάνεται χαρούμενο. Πώς γινόμαστε ενήλικες σοβαροί, που έχουμε ξεχάσει να γελάμε και να παίζουμε;

«Ένα παιδί γελάει κατά μέσο όρο 400 φορές μέσα στην ημέρα, ενώ ένας ενήλικας 15. Πού πήγαν οι υπόλοιπες 385 φορές;»

Ας  γιατρέψουμε πρώτα τις δικές μας παιδικές πληγές και θα μπορέσουμε να αφεθούμε να παίξουμε τα απλά παιχνίδια των παιδιών, να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να χάσει τον έλεγχο, να γελάσουμε και να φωνάξουμε ελεύθερα, να κυλιστούμε κάτω, να ονειρευτούμε, να φανταστούμε.

Ας χαρούμε κι εμείς μαζί με τα παιδιά. Ας κάνουμε φασαρία μαζί τους, ας δείξουμε τη χαρά μας με πολύ θόρυβο, χοροπηδώντας, σηκώνοντάς τα ψηλά, αγκαλιάζοντάς τα σφιχτά. Ας γίνουμε κι εμείς παιδιά μαζί τους… Ας προσπαθήσουμε να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του παιδιού, σαν να τα βλέπουμε όλα για πρώτη φορά. Ας θαυμάστε τα φύλλα που πέφτουν, τα μπουμπούκια που ανθίζουν, τα πουλιά που πετούν, τα αστέρια στον ουρανό, το ουράνιο τόξο.

Όταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μου με πήγαινε στο σχολικό κάθε πρωί. Τις μέρες που έβρεχε, με έπαιρνε αγκαλιά και, καθώς περπατούσαμε, μού τραγουδούσε «Βρέχει, χιονίζει, τα μάρμαρα ποτίζει…». Μού έμαθε να απολαμβάνω τη βροχή, να μην αφήνω τη διάθεσή μου να χαλάει εξαιτίας μιας «μουντής» μέρας. Σε όλα τα φυσικά φαινόμενα, σε ό,τι φαντάζει αρνητικό στην αρχή, υπάρχει μια ομορφιά, ένα θετικό στοιχείο αρκεί να το ανακαλύψουμε.

Ας βρούμε  ξανά νόημα στα μικρά, τα απλά, τα καθημερινά, τα τόσο όμορφα πράγματα που μας περιτριγυρίζουν. Ας δείξουμε την ευγνωμοσύνη και την εκτίμησή μας γι’ αυτά. Θα δώσουμε, έτσι, ένα σπουδαίο μάθημα στα παιδιά μας, να μάθουν να εκτιμούν και να είναι ευτυχισμένα με αυτά που έχουν, να μάθουν ότι τα υλικά πράγματα δεν φέρνουν την ευτυχία.

Ας λέμε πιο συχνά «Σ’ αγαπώ», «Είμαι ευτυχισμένος που ξυπνώ δίπλα σου», «Το χαμόγελό σου μου φτιάχνει τη μέρα», ας το αγκαλιάσουμε, ας το φιλήσουμε, ας το κοιτάξουμε ας το θαυμάσουμε ∙ κι έτσι, το παιδί θα πιστέψει και θα αγαπήσει αυτό που είναι, όχι γι’ αυτά που μπορεί να κάνει, αλλά γι’ αυτά που είναι ∙ ένα υπέροχο, μοναδικό, αξιαγάπητο πλάσμα.

Ας αντιμετωπίσουμε τα όποια συναισθηματικά προβλήματα κουβαλάμε και μας εμποδίζουν να πλησιάσουμε πιο κοντά στην ευτυχία και να αφεθούμε.

Ένας γονέας γεμάτος εσωτερική χαρά τη μεταδίδει στα παιδιά του και αυτό είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μπορεί να τους χαρίσει.

Νίκη Λιώτη, Ψυχολόγος, 

Εκπαιδευόμενη Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια

http://thepsychologysecrets.blogspot.gr/

Να σ’ ακούς, από τον Carl Rogers

Artist: Richard Tuschman

Ο Carl Rogers (1902-1987), διάσημος Αμερικανός καθηγητής, ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας, θεωρείται εκπρόσωπος της ανθρωπιστικής σχολής, της τρίτης μεγάλης σχολής στην ψυχολογία (μαζί με τον Freud και τους συμπεριφοριστές).

Είναι θεμελιωτής της φαινομενολογικής θεώρησης της ψυχολογίας και συνιδρυτής (μαζί με τον Maslow) της ανθρωπιστικής ψυχολογίας. Πρωτοπόρος στον διαχωρισμό της ψυχοθεραπευτικής και συμβουλευτικής εργασίας από την ψυχανάλυση, συγκρότησε και παρουσίασε ψυχοθεραπεία και συμβουλευτική, η οποία προκάλεσε σημαντικές ρήξεις και ανατροπές στο θεραπευτικό κατεστημένο.

Η προσωπικότητά του, η αυστηρότητα της επιστημονικής του έρευνας αλλά και η συγγραφή 16 ιδιαίτερα πρωτότυπων βιβλίων και 200 και πλέον επιστημονικών άρθρων δικαιολογούν τη σημαντική επιρροή του στον χώρο της ψυχολογίας. Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Rogers εκλέχθηκε σε σημαντικές θέσεις και τιμήθηκε με πολλά βραβεία και διακρίσεις

«Είμαι πολύ πιο ευχαριστημένος με το να είμαι απλά ο εαυτός μου και να αφήνω και τους άλλους να κάνουν το ίδιο» DOC TV 03.02.2015 Ο διάσημος ψυχαναλυτής προσπαθεί να αποτυπώσει την οδύνη αλλά και την ελπίδα, το άγχος αλλά και τη θεραπεία, βλέποντάς τα από τη θέση του θεραπευτή και γράφει ένα κείμενο αφιερωμένο στην αποδοχή του εαυτού μας.

«ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ένα νησί και μπορεί να χτίσει γέφυρες με άλλα νησιά μόνο εάν, αρχικά, είναι διατεθειμένος να είναι ο εαυτός του και του επιτρέπεται να είναι ο εαυτός του «Το γίγνεσθαι του προσώπου».

ΘΕΩΡΩ ΛΟΙΠΟΝ ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΕΧΤΩ έναν άλλον άνθρωπο, πράγμα που σημαίνει να δεχτώ τα συναισθήματα, τις στάσεις και τα πιστεύω του ως ένα αληθινό και ζωτικό κομμάτι του εαυτού του, τότε τον βοηθάω να γίνει «πρόσωπο», κι αυτό έχει μεγάλη αξία.

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΩ. Είναι το ακόλουθο: Όσο περισσότερο ανοιχτός είμαι στις δικές μου πραγματικότητες και σε αυτές των άλλων ανθρώπων, τόσο λιγότερο εύχομαι να προλάβω «να διορθώσω τα πράγματα».

ΟΣΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ που συντελείται μέσα μου, κι όσο προσπαθώ να επεκτείνω μια τέτοια στάση και στους άλλους, τόσο περισσότερο σεβασμό νιώθω για την περίπλοκη διαδικασία της ζωής.

ΕΤΣΙ ΤΕΙΝΩ ΟΛΟ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΩ τα πράγματα, να βάζω στόχους, να διαπλάθω τους ανθρώπους, να τους χειρίζομαι και να τους ωθώ στις κατευθύνσεις που θέλω.

ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ απλά ο εαυτός μου και να αφήνω και τους άλλους να κάνουν το ίδιο.

ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΠΩΣ ΙΣΩΣ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ κάπως περίεργο, σχεδόν σαν ανατολίτικη άποψη.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ, ΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να κάνουμε πράγματα στους ανθρώπους;

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ, ΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να τους διδάξουμε τα πράγματα που εμείς νομίζουμε πως πρέπει να μάθουν;

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ, ΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να τους κάνουμε να σκέφτονται και να νιώθουν όπως εμείς; ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙ μια τόσο ανενεργή άποψη σαν αυτή που εκφράζω; 

ΚΙ ΟΜΩΣ, ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ πως όσο περισσότερο είμαι διατεθειμένος να είμαι απλά ο εαυτός μου, μέσα σε όλη την περιπλοκότητα της ζωής, κι όσο περισσότερο είμαι διατεθειμένος να κατανοήσω και να αποδεχτώ τις πραγματικότητες σ’ εμένα και στους άλλους, τόσο περισσότερο συντελείται η αλλαγή.

ΤΟ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ, στο βαθμό που είναι πρόθυμος να είναι ο εαυτός του, ανακαλύπτει πως δεν αλλάζει μόνο αυτός, αλλά και αυτοί με τους οποίους συνδέεται. Πρόκειται για ένα πολύ ζωντανό κομμάτι της εμπειρίας μου κι ένα από τα πιο ουσιαστικά πράγματα που νομίζω πως έχω μάθει στην προσωπική και επαγγελματική μου ζωή».

* Απόσπασμα από το βιβλίο του Carl Rogers, «Το γίγνεσθαι του προσώπου», εκδόσεις Ερευνητές. 

Πηγή: doctv.gr

Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Ο εγκέφαλος δημιουργεί τη συνειδητότητα ή είναι απλά δέκτης της;

    Εγκέφαλος  // Συνείδηση     

Άρθρο του Arjun Walia

«Θεωρώ τη συνειδητότητα ως κάτι θεμελιώδες. Θεωρώ ότι η ύλη είναι παράγωγο της συνειδητότητας. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς αυτή. Όλα αυτά για τα οποία μιλάμε, όλα όσα θεωρούμε ότι υπάρχουν, εμπεριέχουν τη συνειδητότητα».

Τα λόγια αυτά ανήκουν στον θεωρητικό φυσικό Max Planck, πατέρα της κβαντικής θεωρίας, η οποία του χάρισε το βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1918.

Είναι υπέροχο να βλέπουμε ότι στη σημερινή εποχή ιδιαίτερα εξέχοντες επιστήμονες από όλο τον κόσμο έχουν αρχίσει να μελετούν και να εξετάζουν διάφορες περιοχές που ασχολούνται με τα μη φυσικά φαινόμενα και την ανθρώπινη συνειδητότητα. Η αλήθεια είναι ότι έχουν ήδη ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες, αλλά πολύ πρόσφατα άρχισαν να λαμβάνουν την αναγνώριση που τους αξίζει.

Ο Eugene Wigner, θεωρητικός φυσικός και μαθηματικός ο οποίος έλαβε μέρος του βραβείου Νόμπελ Φυσικής το 1963 έχει δηλώσει τα εξής: «Δεν θα ήταν δυνατό να διατυπώσουμε τους νόμους της κβαντικής μηχανικής με έναν απόλυτα σταθερό τρόπο χωρίς αναφορά στη συνειδητότητα».

Η συνειδητότητα είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε και παρατηρούμε τον κόσμο μας, ο τρόπος που σκεφτόμαστε, οι προθέσεις, τα συναισθήματά μας και πολλά άλλα. Ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα σχετικά με την ανθρώπινη συνειδητότητα είναι κατά πόσον αποτελεί απλώς ένα προϊόν του εγκεφάλου μας ή αν ο εγκέφαλος είναι δέκτης της συνειδητότητας. Αν η συνείδηση δεν είναι προϊόν του εγκεφάλου, αυτό σημαίνει ότι η ανθρώπινη σωματικότητα δεν είναι απαραίτητη για τη συνέχιση της συνειδητότητας ή ακόμα και την ίδια την ύπαρξή της.

Στο τέλος του κειμένου ακολουθεί ένα υπέροχο βίντεο (χωρίς ελληνικούς υπότιτλους) από το δρα Gary Schwartz, καθηγητή Ψυχολογίας, Ιατρικής, Νευρολογίας, Ψυχιατρικής και Χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, στο οποίο μιλά για το αν η συνειδητότητα είναι προϊόν του εγκεφάλου ή απλώς δέκτης. Είναι μια μικρή περίληψη ενός θέματος που περιλαμβάνει πολλές επιστημονικές έρευνες κατόπιν ομότιμης αναθεώρησης και που πολλοί άνθρωποι δεν έχουν τον χρόνο να ερευνήσουν. Στην πραγματικότητα είναι σχεδόν αδύνατο να τα ερευνήσουν όλα αυτά.

Η σύγχρονη επιστημονική θεώρηση του κόσμου και οι λόγοι που είναι περιορισμένη

Οι περισσότερες σύγχρονες κυρίαρχες τάσεις της επιστήμης είναι εκείνες που λειτουργούν με βάση την παραδοχή ότι η ταυτότητα της ύλης είναι η μόνη πραγματικότητα. Σήμερα, η έννοια αυτή είναι γνωστή ως «επιστημονικός υλισμός». Ευτυχώς η άποψη αυτή εξαφανίζεται με γοργούς ρυθμούς δεδομένου ότι η κβαντική φυσική μας έχει δείξει ότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως φυσικό υλικό κόσμο στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου έτσι.

Ο φυσικός Niels Bohr, του οποίου η συνεισφορά ήταν θεμελιώδης στην κατανόηση της ατομικής δομής και της κβαντικής θεωρίας και για την οποία έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1922, είπε τα εξής: «Αν η κβαντομηχανική δεν σας έχει συγκλονίσει εις βάθος, δεν την έχετε ακόμη κατανοήσει. Οτιδήποτε αποκαλούμε πραγματικό αποτελείται από πράγματα που δεν μπορούν να θεωρηθούν πραγματικά».

Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι φυσικοί είχαν αρχίσει να διερευνούν τη σχέση ανάμεσα στην ενέργεια και τη δομή της ύλης. Κατά τη διάρκεια των ερευνών, η πεποίθηση ότι το φυσικό, υλικό Νευτώνειο σύμπαν που βρισκόταν στο επίκεντρο της επιστημονικής γνώσης απορρίφτηκε και την αντικατέστησε η συνειδητοποίηση ότι η ύλη δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Οι επιστήμονες άρχισαν να αναγνωρίζουν ότι τα πάντα στο σύμπαν αποτελούνται από ενέργεια.

Ακόμα και για όσα μας έχει δείξει η κβαντική φυσική: «Παρά την απαράμιλλη εμπειρική επιτυχία της κβαντικής θεωρίας, η ίδια η πρόταση ότι μπορεί να είναι κυριολεκτικά αληθινή ως περιγραφή της Φύσης εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται με κυνισμό, ακατανοησία, ακόμη και με θυμό». (T. Folger, “Quantum Shmantum”; Discover 22:37-43, 2001).

Για να μην αναφέρουμε επίσης πόσο σημαντικός είναι ο «επιστημονικός υλισμός» αφού διάφορες σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις και εξελίξεις προήλθαν από αυτόν. Το πρόβλημα είναι ότι κυριαρχεί απόλυτα στον σύγχρονο επιστημονικό ακαδημαϊκό χώρο με αποτέλεσμα να έχει εμποδίσει την εξέταση και την ανάπτυξη της επιστήμης των μη φυσικών φαινομένων, όπως η συνειδητότητα.

Ο δρ Gary Schwartz, καθηγητής Ψυχολογίας, Ιατρικής, Νευρολογίας, Ψυχιατρικής και Χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα αναφέρει: «Στο τέλος του 19ου αιώνα, οι φυσικοί ανακάλυψαν εμπειρικά φαινόμενα που δεν μπορούσαν να εξηγηθούν από την κλασσική φυσική. Αυτό, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 και στις αρχές του 1930, οδήγησε στην ανάπτυξη ενός επαναστατικού καινούριου κλάδου της φυσικής που ονομάζεται κβαντική μηχανική (ΚM).

Η ΚM αμφισβήτησε τα υλικά θεμέλια του κόσμου δείχνοντας ότι τα άτομα και τα υποατομικά σωματίδια στην πραγματικότητα δεν είναι στερεά αντικείμενα ούτε υπάρχουν με βεβαιότητα σε καθορισμένες θέσεις στον χώρο και σε συγκεκριμένο χρόνο. Το πιο σημαντικό είναι ότι η ΚM εισήγαγε ρητά τον νου στη βασική εννοιολογική δομή του, δεδομένου ότι διαπιστώθηκε πως τα σωματίδια που παρατηρούνται και ο παρατηρητής – ο φυσικός και η μέθοδος που χρησιμοποιεί για την παρατήρηση – συνδέονται μεταξύ τους. Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν ότι ο φυσικός κόσμος δεν αποτελεί πλέον το βασικό ή μοναδικό συστατικό της πραγματικότητας και ότι δεν μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητός χωρίς να γίνει αναφορά στον νου».

Επιστημονικά στοιχεία δείχνουν ότι η συνειδητότητα μπορεί να προέρχεται έξω από τον νου

Στις μέρες μας δεν υπάρχουν επαρκείς επιστημονικές αποδείξεις για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο εγκέφαλος δημιουργεί τη συνειδητότητα και αυτό αναλύεται στο παραπάνω βίντεο. Δεν υπάρχουν επίσης αρκετά στοιχεία για να πούμε (με 100% βεβαιότητα) ότι ο εγκέφαλος είναι απλώς ένας δέκτης της. Ωστόσο, υπάρχουν διάφορες επιστημονικές μελέτες που έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά κατόπιν ομότιμης αναθεώρησης που δείχνουν ότι η συνειδητότητα μπορεί στην πραγματικότητα να μην είναι προϊόν του εγκεφάλου αλλά κάτι εντελώς ξεχωριστό και αυτό δεν θα πρέπει να αποκλειστεί ως ενδεχόμενο ή να αγνοηθεί από τη σύγχρονη υλιστική επιστήμη.

«Ορισμένοι επιστήμονες και φιλόσοφοι με υλιστικές τάσεις αρνούνται να αναγνωρίσουν αυτά τα φαινόμενα διότι δεν συνάδουν με την αποκλειστική αντίληψη που έχουν για τον κόσμο. Η απόρριψη της μετα-υλιστικής έρευνας της φύσης ή η άρνηση να δημοσιευτούν ισχυρά επιστημονικά συμπεράσματα που υποστηρίζουν ένα μετα-υλιστικό πλαίσιο είναι ασυμβίβαστα με το αληθινό πνεύμα της επιστημονικής έρευνας, σύμφωνα με το οποίο τα εμπειρικά δεδομένα πρέπει πάντοτε να αντιμετωπίζονται καταλλήλως. Όσα δεδομένα δεν ταιριάζουν με αποδεκτές θεωρίες και πεποιθήσεις δεν είναι δυνατόν να απορρίπτονται εκ των προτέρων. Η απόρριψη αυτή ανήκει στη σφαίρα της ιδεολογίας, όχι της επιστήμης» (Δρ Gary Schwartz).

Ένα παράδειγμα είναι τα διάφορα ελεγχόμενα εργαστηριακά πειράματα που έχουν τεκμηριώσει ότι τα μέντιουμ (άνθρωποι που επικοινωνούν με το πνεύμα ανθρώπων που έχουν πεθάνει) μπορούν μερικές φορές να έχουν πρόσβαση σε πληροφορίες που αφορούν τον νεκρό. Αυτό ενισχύει την ιδέα ότι ο νους είναι ξεχωριστός από τον εγκέφαλο.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι το γεγονός ότι η συνειδητή νοητική δραστηριότητα φαίνεται πως συνεχίζεται και μετά τον θάνατο. Σε ορισμένες, κοντά στο θάνατο εμπειρίες, έχουν αναφερθεί εξωσωματικές εμπειρίες κατά τη διάρκεια καρδιακής ανακοπής. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι ενδιαφέρον ότι οι συγκεκριμένες εμπειρίες συνέβησαν όταν δεν υπήρχε ηλεκτρική δραστηριότητα στον εγκέφαλο ύστερα από καρδιακή ανακοπή.

Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα είναι τα λεγόμενα παραψυχολογικά φαινόμενα. Έχει αποδειχτεί ότι μέσω αυτών των φαινομένων μπορούμε να λάβουμε πληροφορίες χωρίς τη χρήση των αισθήσεών μας κι ότι μπορούμε να επηρεάσουμε νοητικά φυσικές συσκευές και ζωντανούς οργανισμούς χρησιμοποιώντας τη συνειδητότητά μας. Έρευνες έχουν επίσης δείξει ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να προβάλλουν τη συνειδητότητά τους έξω από το σώμα τους και να δουν μια άλλη απομακρυσμένη τοποθεσία. Οι έρευνες δείχνουν ότι οι διάνοιες μπορούν να συμπεριφέρονται με τρόπους που δεν συσχετίζονται με τον τόπο.

«Αυτά τα φαινόμενα είναι τόσο συχνά που δεν μπορούν να θεωρηθούν ούτε αφύσικα ούτε εξαιρέσεις των φυσικών νόμων, αλλά ενδείξεις για την ανάγκη ύπαρξης ενός ευρύτερου επεξηγηματικού πλαισίου που δεν μπορεί να στηρίζεται αποκλειστικά στον υλισμό» (Δρ Gary Schwartz).

από το: http://enallaktikidrasi.com/2015/04/o-egkefalos-dhmiourgei-ti-syneidhtothta-i-einai-apla-dektis-tis/#ixzz3W8IlAAJp